Verder naar het zuiden

Gisteravond nog tot laat in het zwembad gelegen en daar werden we getrakteerd op de aanwezigheid van twee wasbeertjes die eten aan het zoeken waren. Naast het zwembad staat een struik die enige tijd later ging bewegen en geluid ging maken. Er bleken apen in te zitten die met elkaar aan het vechten waren. Het was nog erg gezellig in het zwembad geworden, we waren in gesprek met 4 Amerikanen en 2 Canadezen. Vreselijk gelachen en erg dronken geworden.
Het was 1 uur voor we naar bed gingen en dat is laat hier. Normaal is dat een uur of tien. Wel waren we weer om een uur of zeven op, en dit keer zonder ochtendhumeur.
We gaan op naar het een na laatste hotel en dat is "Gaia". Het is een stuk zuidelijker, bijna net zo zuidelijk als waar we begonnen zijn maar aan de andere kant van het land. Naarmate de kilometers aan ons voorbij trekken wordt ook de omgeving minder bewoond. De palmen die voor de olie worden geteeld maken plaats voor weilanden die op hun beurt weer plaats maken voor bergen en weelderige begroeiing. Her en der schiet er in de verte een huisje voorbij en deze worden ook steeds een stuk eenvoudiger.
Als er echt bijna geen huizen meer staan moeten we een onverharde afslag op. Daar is het "Villas Gaia" in Ojochal. De plaatsnaam is afgeleid van de naam van een boom die hier veel voorkomt. Het hotel is echt bedoeld, volgens mij, voor natuurliefhebbers. Er is bijna niets te doen hier in de omgeving en ook restaurants zijn dun gezaaid. Het zwembad staat nog niet aan en het is een beetje schril contrast met hetgeen we vandaan kwamen. Morgen zullen we dat gevoel wel weer kwijt zijn als we de zee op gaan.
We besluiten nu om een strand op te gaan zoeken en dat kan nooit ver zijn. We zetten de navigatie in en toetsen "Playa" in in de hoop een nabij gelegen strand te kunnen vinden. En ja hoor, we hebben binnen 2 kilometer een strand, daar gaan we heen. We moeten na een paar minuten rijden een onverhard pad op en door de mangrove. De auto schud hevig daar het pad bezaaid ligt met stenen en kuilen. Aan het einde van het pad staan twee auto's geparkeerd en staat een motoragent met een man te praten. Het strand is geheel verlaten en de zee is wild. In het Spaans probeert de agent uit te leggen dat we niets in de auto moeten laten liggen en ook het wandelen met een camera op het strand is niet raadzaam. We kijken nog eens om ons heen en besluiten dat we maar naar een ander strand moeten gaan, misschien een strand waar wat meer mensen aanwezig zijn.
Op de aanwijzingen van de agent gaan we een stuk terug en parkeren we de auto op een stuk weiland waar wat palmen in staan. We moeten een stukje door de achtertuin van wat mensen lopen en vervolgens horen we de zee al. Het is bijna alleen lokale bevolking die hier zit. Ook staat er een opstelling van stoeltjes en een altaar waaruit blijkt dat er zo getrouwd gaat worden of dat dit net gebeurt is. We lopen richting het geluid van de zee. Het is een baai ingesloten door rotsen die begroeid zijn met grote bomen. Op de achtergrond daarvan zien we, de bergen die Costa Rica in tweeën splitsen, met nog altijd de toppen in de wolken gehuld. Vooruit richting de zee zien we weer de hoge golven en deze keer hebben we zelfs grotten in de rotsen waar de golven doorheen slaan.
De zee is warm en zorgt niet echt voor verkoeling. Toch gaan we er in en nemen we de tijd om het landschap in ons op te nemen. Ook is er een groepje bezig om foto's van een dame te maken en het lijkt wel of zij binnenkort ergens als "pinup girl" gaat verschijnen.
Het is iets over drieën als de maag van Cees begint te rommelen en ik lust ook wel wat. Dan begint het grote zoeken naar een restaurant in deze contreien. Het duurt even maar we hebben langs de weg wat gevonden. Een groot rond gebouw dat aan alle kanten open is en de kaart ziet er goed uit. We bestellen vis en deze bevalt goed.
Terug in het hotel zien we dat het wat drukker is en het water in het zwembad nu weer stroomt en ook een stuk helderder is dan vanmiddag.
We gaan naar de klok van zessen en de duisternis zet in, ik zit het dagboek een beetje bij te werken op het balkonnetje en schrik me de pest als er in de planten om ons heen ineens geritsel te horen is. Ik kijk op en zie twee lichtpunten in de duisternis. Het lijken twee brandende sigaretten, maar hier is geen pad. Ook wiebelen ze nu wel heel erg.
Het blijken vuurvliegjes te zijn. Naarmate het donkerder wordt komen er meer. Als ze in de lucht zijn zijn ze geel gekleurd maar als ze gaan zitten zijn ze groen. We hebben een zaklamp bij ons en na wat in de rondte te schijnen zit er nog veel meer leven in het struikgewas. Op een soort van palm zit een grote spin met een zak met eitjes op haar rug. Gelukkig beweegt ze niet. Op het voetpad zit weer een grote, en het is echt een hele grote, kikker. En als je loopt schiet er van alles weg. Ook zit er vlak naast het huisje onder een blad een bijenkolonie. Ze zijn heel klein maar de plaats waar ze zitten is niet handig.
Na het avondeten is er hier echt niets meer te doen en Cees gaat al om even negen uur naar bed, even wat slaap inhalen van gister. Ik ga het laatste stukje schrijven dat je zonet hebt zitten lezen en bemerk dat het hier nu echt uitgestorven is. Je hoort alleen de nachtelijke geluiden van het woud en je ziet een enorme hoeveelheid sterren.
Het wordt tijd om te gaan slapen en morgen er weer vroeg uit te gaan voor de boottocht. Ee gaan dolfijnen en walvissen bekijken.