dag vier en er is geen zuchtje wind

De ochtend begint laat. We hebben door de blinderende gordijnen geen idee smorgens hoe laat het is tot ze open gaan en de zon alweer vrolijk zien schijnen. Het ontbijt is voor mij nu op zijn zomers, een kop koffie met een bak yoghurt. We springen daarna weer op de scooter op zoek naar een beetje verkoeling en een rustig strand dus op naar het zuiden van Koh Samui. Na een half uurtje rijden komen we bij een zaakje aan de rand van het strand. Deze is echter dicht daar het zondag is en wij daar absoluut geen rekening mee hebben gehouden.
Dan maar een stukje door. We komen, naar we denken, bij het plaatsje Conrad. Dit licht boven op een berg en de weg is smal en stijl. Er staat een bewaker aan de voet van de berg om het verkeer te regelen en al gauw blijkt waarom. Het weggetje dat omhoog voert is dusdanig smal dat verkeer aan twee kanten gevaarlijk wordt. Boven gekomen blijkt het geen plaatsje maar een hotel tegen de berg aan gebouwd met kamers met ieder hun eigen zwembad en een groot stuk privé strand aan de voet van de berg. Het uitzicht is schitterend. In de verte doemen verschillende krijtrotsen uit zee en naarmate ze verder weg zijn zijn ze meer gehuld in nevel. Het is net een Chinees schilderij. Het water is helder en lichtblauw van kleur. Af en toe wordt het blauw onderbroken door een klein Thais vissersbootje.
Terug naar beneden gaat een stuk makkelijker en kost geen benzine. Een stukje verder kunnen we wel wisselen van rol op de brommer en mijn bedoeling os Cees te laten voelen dat het achterop de brommer niet altijd even verfijnd is. Het is wel weer wennen daar ik al zeker 18 jaar geen brommer meer gereden heb en de wegen en het links rijden helpen niet echt mee om mijn zelfvertrouwen een boost te geven. Cees vind het echter geweldig en geniet met volle teugen. Ik hoor alleen maar "oh, kijk hier en heb ja dat gezien, en dat?". Dit werkt dus ook niet. Het wordt alweer middag en tijd om ergens neer te strijken. Er is een klien weggetje dat naar zee
leid en we gaan kijken waar het ons heen brengt. Gelukkig laat Thailand ons niet in de steek en aan het einde is gelukkig weer een restaurantje. Er wordt gebrekkig Engels gesproken maar de vis met knoflook is voortreffelijk. De zee is rustig hier en de zon schijnt hevig. Cees kan de verleiding niet weerstaan en er moet gezwommen worden. Het loopt vrij snel af. Binnen een paar stappen staat hij tot zijn middel in het water. Het ziet er weer, ik weet het wordt afgezaagd, idyllisch uit. De palmen hangen over het water en in de verte zijn eilanden gehuld in nevel. Het enige dat tegen staat is een Engelse buurman die niet uitgesproken raakt over zichzelf. Een soort alcoholverslaafde op coke. Verschrikkelijk. Hij is broodmager en zit onder de tatoeages en het zijn geen mooie maar een soort doorgelopen plakplaatjes van de kougom.
Als de vis op is gaan we weer verkoeling zoeken in het briesje dat we genereren met het rijden op het scootertje. Onderweg staat en boord met de mededeling dat we nog 16 km moeten Gaan tot aan het hotel. Dat is ver en zal wel even duren, zegt Cees. Vervolgens draaid hij het gas open en de meter loopt op tot een kilometer of 60. In tegenstelling tot de voorgaande bewering zijn we in nog geen 20 minuten bij het hotel. On van de schrik te bekomen blijven we bij jet hotel en gaan nog wat zwemmen. Morgen moeten we namelijk vroeg op om de bood te halen.