laatste dag Manuel Antonio

Vandaag hebben we echt vakantie. We zijn na het ontbijt terug gegaan naar het nationale park om doodshoofd aapjes te gaan zoeken. We komen het park in voor een goedkopere prijs dan met een gids en nu blijkt ook dat je als "gids" hier niet zo veel in je mars hoeft te hebben. Je trekt je beste "Dora de explorer" pakje aan, zet een serieus gezicht op en neemt een dure kijker. Vervolgens doe je exact je collega's na. Je gaat op dezelfde plekken staan als zij en onthoud waar de vogelnesten zijn. Als je ze bekijkt zonder dat je aan ze gebonden bent is het eigenlijk best grappig. Wat nog grappiger is, is dat we op een gegeven moment tegen de stroom in lopen en er een flink gat zit tussen de ene en de andere gids met aanhang. In die rustpauze neemt een hert op haar gemak de tijd om van het ene naar het andere gedeelte over te lopen. De wind staat onze kant uit en ze ruikt ons dus niet. Vervolgens komt de volgende "kudde" toeristen luidkeels pratend en bellend aangehobbeld en ze duikt vlug de begroeiing in.
Ook is er een heel stuk van het park dat de gidsen niet aan doen, waarschijnlijk gaat dit te veel tijd kosten en drie uur per dag werken is best lang. Nou ja drie uur, je zit er bijna 45 minuten van op je kont aan het strand om zogenaamd "bij te komen" van de "vermoeiende" wandeling. Ook zonder gids worden we bijna bedolven onder de luiaards en Cees zijn aandacht kunnen ze al niet meer vasthouden.
Het pad dat door de gidsen wordt overgeslagen gaat naar een uitzichtpunt en een verscholen baai met stukjes koraal in plaats van zand. Na te hebben gezweet in het park is het nu weer tijd voor de nodige ontspanning en gaan de lunch gebruiken in een rugzaktoeristen hotel. We komen ook weer een Canadese man tegen die we eigenlijk al een tijdje van de vakantie tegen komen in de verschillende plaatsen die we hebben aangedaan. Ik noem hem dan ook maar, daar het ook een nicht is, Trees de Canadees.
De middag is voor het zwembad en we doen dus eigenlijk niets. Een beetje zwemmen en in de zon hangen, lekker hoor. Morgen gaan we weer een stukje zuidelijker en krijgen we hopelijk de dolfijnen en walvissen te zien.
Jullie gaan het horen. Ik ga weer aan het bier en van de sterren genieten en natuurlijk van de warmte en jungle geluiden. Het is hier na zonsondergang nog een graad of 26.

Nog even een nabrander. De sigaretten waren bijna op en Cees is even boodschappen gaan doen. Hij komt na een minuut of 20 terug en meld zich met de kreet "Dat heb ik weer, er staat een hele politiemacht voor de deur". Ze hebben alle auto's aangehouden en schijnen met zaklampen de auto's in. Cees, die al een paar borrels op had staat te trillen als een rietje en ik had haast cakejes met vijlen kunnen gaan bakken. Raar land dat Costa Rica, er gebeurt hier altijd wel wat.