Nationaal Park Corcovado

Vandaag dus niet met de tuinman in de weer geweest om zeven uur 's morgens, want toen zaten we al op de weg. Bijna op de grens met Panama. De weg wordt steeds minder naarmate we bij de bestemming kwamen. Af en toe gaten waar we bijna niet omheen konden en dat de banden niet kapot zijn gegaan is echt een wonder. Ook hadden we de telefoon natuurlijk niet bij ons dus als er iets fout was gegaan was het ook echt fout geweest en hadden we ergens moeten kamperen of zo.
Aangekomen in het plaatsje Sierpa voelen we ons echt aan het eind van de wereld. Het plaatsje ligt aan een rivier die de mangroven in leid. Het is een verzameling van houten huisjes en zoals hier gebruikelijk een groot voetbalveld in het midden van het dorp. De woningen zijn gammel en soms kijk je tussen de kieren door zo weer naar buiten. We moeten ons melden bij Hotel Las Vegas. Ik vraag waar dat is in een café en we worden een "straatje" terug gestuurd.
Op de weg terug zie ik een politieagente de tuin sproeien dus het zal hier wel rustig zijn. Aangekomen in het hotel Las Vegas blijkt dat de achterkant ook open is en dat daar de bootjes liggen die de rondvaart gaan maken. We nemen eerst koffie in de hoop dat we wakker worden. De ober glimlacht vriendelijk alsof hij weet dat we bij elkaar horen. Je zou in dit gehucht maar homo zijn, dan moet je het volgens mij van de toeristen hebben hier.
We gaan met drie Italiaanse dames, een Amerikaans stel en een Engelse dame en nog een Australische dame het bootje in. De Australische dame lijkt op Mameloe, mat haar staartjes in het haar. Ze komt ook lichtelijk "apart" op ons over. We gaan het bootje in en varen als eerste bijna over een krokodil. Deze kan nog net op tijd weg duiken onder water. We varen door een mangrovebos en gaan vanuit een grotere rivier een zijtak in. Hier varen we door grotere mangroven als dat we in Thailand hebben gedaan. Het voelt echt als een bos maar dan in het water. De bomen zijn een meter of vier hoog en hebben aan alle kanten hun wortels in het brakke water. We krijgen ook een uitleg wat dit voor landschap is en wat het belang er van is. Na enige tijd komen we terug op de hoofdrivier en voelt het alsof we op de amazone zitten.
Aan alles komt een eind en zo ook aan deze rivier en deze mond uit in de zee. De overgang van rivier naar zee verloopt ruw. Het tij is inkomend en de golven hoog. We moeten tussen de rotsen door manoeuvreren en dat verloopt niet zonder her en der natte spatten op de kleding. De verdere tocht gaat over zee en we volgen de kust. De zee is ruwer dan gister en de golven erg hoog. Het uitzicht op de kust is adembenemend, het lijkt wel of hier nog geen mens geweest is en de palmen staan te wuiven als we langs komen. De stranden liggen er maagdelijk bij en het zou mooi zijn om van daar de blauwe zee in te lopen. Na een minuut of dertig maken we een scherpe bocht en gaan we richting land. Daar is het rangerstation (boswachters huisje) van het park Corcovado.
We stoppen in zee en moeten een klein stukje door de zee lopen om aan land te komen.
Eenmaal op het droge gaan we vrij snel van start met de wandeling. Het gebied is het grootse beschermde regenwoud van Costa Rica. Het beslaat een enorme oppervlakte om zo een thuis te kunnen bieden aan de verschillende diersoorten waaronder ook poema's, niet dat we die gezien hebben. Het pad loopt langs de kust door een nieuwer stuk van het woud om zo de dieren niet te veel te verstoren. Het is een boerderij geweest die 40 jaar geleden door de staat is opgekocht en is omgetoverd tot woud zodat het aansluit bij de rest van de omgeving. We zien de nodige vogels en apen. Zo ook weer twee soorten die we niet eerder gezien hebben. "spidermonkey's" en brulapen. De fauna blijft een beetje hetzelfde. Na een uur of anderhalf te hebben gelopen gaan we over het strand terug. Daar vliegen de ara's door de palmen. Het strand is van grove steentjes en schelpen opgebouwd en verder in de branding zien we grote rotsen. Ondertussen zijn de Italiaanse dames, het zijn er drie, met geen mogelijkheid stil te krijgen. Iedere uitleg verstoren ze door er gewoon door heen te blijven kleppen en het liefst met z'n drieën tegelijk. Ik vraag me af of ze überhaupt naar elkaar luisteren. Cees is het op een gegeven ogenblik zat en snauwt ze in het Engels toe dat ze stil moeten zijn. Terug bij het huisje van de boswachter wordt er een lunch voor ons bereid. Voor dat alles op tafel staat, en de gids de flesjes water op tafel zet, grist een van de Italiaanse "dames" al een flesje uit de handen van de gids, haalt de dop er af, en begint gulzig te drinken. Dit is het enige moment dat ze haar smoel dicht houd. Na een paar gulzige slokken begint het gekakel weer. Ik krijg er een beetje de smoor over in en probeer zo min mogelijk de kant van kwik, kwek en kwak uit te kijken.
Als we kunnen eten is het met die drie alsof ze zijn uitgehongerd en scheppen in een heel rap tempo de borden vol en beginnen te hooien (snel naar binnen werken van hun eten). Ik ga apart staan om op deze passief agressieve manier mijn ongenoegen te laten blijken.
Na de lunch kunnen we nog wat tijd voor onszelf besteden en we gaan stiekem roken, daar er volgens de gids niet gerookt mag worden hier. Niet dat Cees zich daar wat van aantrok, die was wat achterop geraakt in de groep en daar kwamen de eerste rooksignalen al door het gebladerte.
Na een kwartiertje of drie gaan we weer richting de boot en is de branding sterk. We zien hoe twee andere bootjes moeite hebben om over de golven heen te komen en richting volle zee te komen. Met ons bootje lijkt het een stuk makkelijker te gaan en we zijn al snel op volle zee. We maken een tussenstop in "Drake Bay", een afgelegen baai met wat hotels, om de Australische dame af te zetten. Ze zou afgehaald worden door de mensen van het hotel maar die zijn er nog niet. Wij drijven een kwartier door de baai als speelbal van de golven als blijkt dat de mensen van haar hotel er wel zijn maar geen zin hebben om uit de schaduw van de palmboom te komen en zich op strand te begeven om haar op te vangen.
Na haar uiteindelijk te hebben afgezet vervolgt de tocht zich en komen we weer in de mangroven. We gaan nog een zijarm in om daar ara's en krokodillen te zien. Ook zit er een kaketoe hoog in de boom vruchten te eten. Als we op de kant een kaaiman zien liggen (een centimeter of 70 groot) slaat er een ongekend enthousiasme toe bij een van die Italiaanse "dames" en ze springt op de punt van de boot en zet één voet in de modder van de oever. Ze wil hoe dan ook de mooiste foto en ze heeft geen oog meer voor hetgeen ze verder doet. Als ze terug stapt in de boot zijn haar schoenen voorzien van een flinke laag slib en beklad daarmee de rest van de boot. Zo ook het kussentje waar Cees en ik op zitten. Ze trekt zich nergens wat van aan of doet alsof ze niets ziet. Ik wissel wat blikken met haar en veeg de modder demonstratief haar richting op en geef haar nog een "vriendelijke blik.
Van mijn part gooien ze haar over boord en misschien groeien die krokodillen dan een beetje uit tot een fatsoenlijk formaat, wat ben ik die wijven zat!
De rest van de tocht zeggen ze niet zo veel, of hoor ik ze misschien niet meer doordat de wind in mijn oren alles overstemd. Aangekomen bij de steiger gaan we zo snel mogelijk van boord en op naar de supermarkt om cola te halen. Dan de auto in en terug naar het hotel. Het is ondertussen vijf uur geweest en nemen nog snel een duik alvorens het donker wordt. Op naar een nieuwe dag, op naar San Jose.