Op naar Manuel Antonio

Het was weer vroeg uit de veren vandaag. Een uurtje of zes waren we al op, maar dat krijg je als je om negen uur op bed ligt. We hebben een lange tocht voor de boeg die ons vanuit de bergen naar de kust zal gaan brengen. Als we naar het ontbijt gaan doen we dat met de auto. Het regent nog steeds en het is voor het eerst gewoon echt koud (of we zijn aan de warmte gewend).
Als we het complex verlaten geeft Annie (zo noemen we ondertussen de TomTom daar we er een band mee hebben gekregen) in allerlei verkeerde aanwijzingen. In het stadje is het zo erg dat ook als je stil staat ze je naar links en rechts tegelijk wil laten keren. We maken het ons maar gemakkelijk en zette haar uit. In plaats van regenen gaat het nu storten en zien de bergen niet eens meer. Op eigen gelegenheid rijden we het dorpje uit en zien een regenboog. Deze is zo dichtbij dat je hem bijna zou kunnen aanraken. We vervolgen de weg en slingeren door de bergen terwijl de regenboog ons lijkt te volgen. We dalen snel en laten de bewolking inclusief de regen achter ons. Ook het landschap verandert snel en voor we er erg in hebben zitten we weer tussen het dorre gras en minder groene bomen. Gister hadden we nog wel een tip gekregen om bij een grote brug (het zijn overwegend kleine bruggetjes) te stoppen, dat zou spannend zijn. Halverwege komen we richting een zee en er wordt een brug aangegeven en er staan mensen over de railing te kijken. We zetten de auto langs de kant en stappen uit. Als we richting de brug lopen zien we de mensen naar beneden wijzen en foto's maken. Als we halverwege op de brug zijn kan je het goed zien. Er liggen hier krokodillen in de rivier en geen kleintjes ook. Ze zien er uit alsof ze nep zijn maar af en toe drijft er één met de stroom mee en komt te dicht in de buurt van de buren en dan wordt er gehapt. Heel bijzonder om op een brug te staan waar de railing tot je middel komt en er beneden levensgevaarlijke dieren liggen terwijl in Nederland er in diergaardes heel veel voorzorgsmaatregelen zijn bij dit soort attracties.
Verder gaan we weer en de kust blijft aan onze rechter kant en het terrein wordt weer wat grilliger. Het gebied waar veeteelt veel voorkwam maakt plaats voor terrein waar palmen staan voor de palmolie industrie. Op de achtergrond zien we nog de bergen die nog steeds in flarden van regen gehuld gaan. De wolken boven de bergen lijken steeds hoger te reizen en hebben minstens 101 verschillende grijstinten. Dichter naar de kust, waar wij heen gaan is er weer woud en ook de eerste grote plaats doet zich aan. Jaco heet het hier en er schijnen veel Canadezen te zitten. We stappen de auto uit om wat luchtigers aan te trekken en dat doen we op de meest handige manier. Midden in een drukke straat en de zon staat op de auto en we verkleden ons heel onhandig in de auto. Als je hier geen zweetsnor van krijgt dan weet ik het niet, het is hier 36 graden en geen wolkje meer aan de lucht.
Na een soort van bakkertje gevonden te hebben bestellen we koffie met "cinemenrolles" (een soort van bolussen) om een beetje de eerste trek te stillen. Al zittende op het terrasje zien we hoe toeristisch het hier is in vergelijking tot andere plekken die we tot nu toe hebben aangedaan. De surfers met lange haren, tatoeages en opgepompte lijven paraderen er lustig op los. Er wordt gebedeld op straat en mensen proberen je met alle macht hun winkel in te krijgen. In die winkels staat echt enorme rommel, dat als souvenir wordt aangeboden.
We vervolgen de weg naar Quepos, een vissersplaatsje vlak voor het nationale park Manuel Antonio. Onze bestemming.
Als we bij het hotel aankomen is onze kamer nog niet klaar en rijden eerst nog wat door naar de ingang van het park dat een paar kilometer verderop aan dezelfde weg ligt. De weg is bezaaid met hotels en om aan de kust te komen, of de zonsondergang te zien, moet je hier wel in een hotel zitten. De weg vervolgd zich en we gaan ineens hard naar beneden. Hier worden we door verschillende mensen met fluitjes geattendeerd op het feit dat je niet overal mag parkeren en je bij hun moet komen staan, voor een "klein" bedrag natuurlijk. Nog erger dan elders, en dacht dat we nu wel zo alles hadden gezien, is het hier ingesteld op toerisme. Waarschijnlijk aangetrokken door de grote aantallen Amerikanen hier probeert iedereen hier de dollars uit je zak te kloppen. Het strand dat hier is is echter wel erg mooi. Het is een natuurlijke baai in een sikkelvorm met donker zand en het loopt heel geleidelijk af. Doordat we enorme Nederlanders zijn en nog niet willen betalen, maar ook omdat de spullen nog in de auto liggen, rijden we terug en gaan de lunch maar ergens gebruiken in afwachting tot we de koffers in de kamer kunnen gaan zetten. We staan voor een restaurant met een oude bommenwerper als bar. Op het terras, dat uitkijkt over een baai, zitten ook weer veel Amerikanen en sinds Cees me verteld heeft dat zij alleen maar met hun vork eten ben ik min of meer geobsedeerd door hun eetgewoonte. Het is inderdaad zo dat ze alleen maar "hooien" met de vork of met de vork vlees proberen te hakken en als dat niet lukt dan wordt de handel met de vingers naar binnen gewerkt. Heel bijzonder om te zien.
We gaan na het eten terug om in te checken en eenmaal in het hotel zien we pas echt hoe het er uit ziet. Het lijkt op een hofje, rond het zwembad zijn de kamers gesitueerd. Alles is laagbouw en middels en soort van veranda aan elkaar geschakeld. Onder de overkapping van de veranda staan zitjes, voor elke kamer één bankje en twee stoelen. Alle kamers kijken uit op het zwembad. Het ziet er netjes uit. We nemen eerst een duik om het stof van de reis van ons af te spoelen.
Na lekker in de zon te hebben gezeten, en ik er achter ben gekomen dat ik enorm ga vervellen, gaan we nog wat de omgeving verkennen en kijken of de zonsondergang te bewonderen valt.
Onderweg hangt er nog een luiaard in de telefoonmast. Ik dacht dat ze langzaam zouden zijn maar dat valt best mee. Ze zien er wel lief uit. Nu op naar de zonsondergang en die is prachtig. Het was een lange dag en morgen doen we het rustig aan. Even bijkomen van de reis alvorens we weer de bossen ingaan. Ik heb begrepen dat als we het park in gaan we vroeg uit de veren moeten daar er maar 600 mensen tegelijk in het park mogen zijn om de beesten niet te veel te verstoren.