Op naar Monte Verde

Vandaag fijn een stukje gereden. De weg vanaf het hotel is weer erg hobbelig maar na een minuut of 30 hebben we weer asfalt onder de banden. We kunnen flink door tuffen en het is gelukkig ook niet zo warm. Er hangen zelfs wolken boven dit dorre landschap. Langzaam aan veranderd de vegetatie en wordt het weer meer bos. We moeten van de weg af een onverhard pad op en gaan we al snel flink omhoog. Het zou niet zo moeilijk moeten zijn volgens de navigatie maar niets blijkt minder waar. We stijgen flink en kunnen op sommige plekken niet anders dan in z'n 1 omhoog. Er is geen vangrail hier en je kijkt af en toe bijna loodrecht naar beneden. De vergezichten zijn wel adembenemend. Af en toe komt er een man met een paard langs of worden we ingehaald door kinderen in schooluniformen op brommers. Zij zijn het waarschijnlijk gewend om hier te rijden.
We zijn helemaal door elkaar geschud als we eindelijk een geasfalteerde weg bereiken, het is een klein plaatsje, wel een beetje toeristisch. Een kilometer of twee verder ons hotel, alleen te bereiken via weer een onverharde weg en we zijn nu, door het schudden over de weg, een milkshake. We zitten ondertussen 1400 meter boven de zeespiegel.
Aangekomen bij het hotel, checken we in en gaan de kamer bekijken. We moeten een klein trappetje af en komen we op een gazon met twee ligstoelen. Ook de ingang van de kamer is aan dat gazon dus we openen de deur. Het blijkt echt een klein huisje. Er staan twee bedden in en heeft een soort van bankstel in een verlaagd gedeelte. Best een hoop ruimte voor een plek waar je alleen maar slaapt.
Het is gelukkig nog vroeg en gaan kijken wat er allemaal te beleven valt. Als eerst doen we de "Cloudforrest train" aan. We rijden, hoe kan het ook anders, over een onverharde weg. Ik denk dat vanavond mijn ingewanden opnieuw gerangschikt moeten worden. De weg komt steeds dichter bij de top en er slaan mistflarden tussen de bomen door en trekken een mistige sluier over de weg. Als er de juiste muziek onder gezet wordt is het net een griezelfilm. De bomen zijn bezaaid met mossen en hangen vanaf de takken als een gordijn naar beneden. We komen bij de bestemming aan en door de mist zien we haast de ingang niet. We lopen wat verder door en zien dat het dus echt een treintje is, op rails, dat door het bos gaat. Het is een beetje een suffe attractie van de Efteling. Dat gaan we niet doen. Cees heeft zijn zinnen gezet op een attractie een stukje terug, daarbij stond de tekst "Skywalk, Skytrain en Skytrek". Je kan daar via hangende bruggen door het bos, met een kabelbaan naar boven in het bos of aan een kabel naar beneden roetsjen. Dat gaat dan over stukken boven de boomtoppen van bergwand naar bergwand. Het langste stuk schijnt 900 meter lang te zijn en duurt 50 seconden, op hoge snelheid, om over te steken. De kabelbaan is eigenlijk alleen maar om naar boven te komen en aan het draadje te gaan hangen, dus beginnen we maar eerst eens hoe de bruggen zijn. We nemen een kaartje en beginnen de wandeling. Voor we goed en wel van start zijn worden we in gebrekkig Engels wat toegeroepen. We knikken ja en lopen verder. Vervolgens staat er een pijl en Cees zegt "Daar moesten we niet heen, we moeten deze kant op". Hij loopt langs een versperring van touw en ik volg gedwee. Na een minuut of 15 lopen wordt het pad slechter. Vervolgens verdwijnen de railingen en komen we onder een stellage van de "zipline". Dit is niet de goede weg. We gaan terug.
Op de goede weg aangekomen zijn we na een meter of 150, via goed begaanbare en veilige paden, aangekomen bij de eerste brug. Dit is grappig. Je loopt echt tussen de bomen door en je kan door de vloer naar beneden kijken want die is van een soort gaas. Je ziet echt de bromelia's en orchideeën op de takken zitten. Ook is het uitzicht geweldig. Je kijkt over een veld van boomtoppen, in verschillende kleuren, naar de vallei beneden. We lopen een stukje verder en daar is de volgende brug. Deze is iets hoger en iets langer en de zelfde bodem. Ik begin het Reinier te begrijpen, iedere brug is iets hoger en langer om je niet gelijk ongerust te laten zijn. Ik blijk gelijk te hebben en de laatste van de vijf bruggen is meer dan honderd meter lang en 36 meter hoog. Met bibberende knieën ga ik er overheen terwijl Cees als dappere dodo achter me aan komt en de gehele brug laat wiebelen. Niet echt een prettig gevoel terwijl je onder je de boomkruinen ziet. Maar goed ik heb het wel gedaan en we komen bij het einde van het pad. Daar staat Cees verlekkert naar de Skytrek te kijken waarvan ik nu begrepen help de hoogste afdaling 136 meter is, dat is erg hoog. Dat zie ik niet zitten.
We gaan verder naar de volgende happening en dat is de "Natural wonders tram" hiermee ga hè in een hangend wagentje door het bos. We gaan kijken wat dit is en nemen plaats in een van de wagonnetjes. We moeten zelf met een klein schakelaartje het wagentje bedienen en er zit ook een handrem op. Na een druk op de schakelaar, om van start te gaan, slijmt dat dit ding niet harder gaat dan 1,5 km per uur. Dat gaat wel even duren daar ook het parcours anderhalve kilometer is.
De Fatamorgana in de Efteling is hierbij vergeleken echt een spannende attractie. We zitten de rit uit en zien weinig, behalve een grote muis (30 cm) die zeldzaam is, daar deze hier gegeten schijnt te worden door de locale bevolking.
We gaan terug richting het hotel daar het al donker begint te worden en we willen de zonsondergang niet missen.