lange wandeling

Na een nacht waarin het flink stormde rond het huisje en de handdoeken weggewaaid waren werden we voor de eerste keer rond een uur of acht wakker. Dus eerst een speurtocht georganiseerd naar de handdoeken. Na enig zoeken zijn ze weer terug gevonden, zo ook een t-shirt. Goed, na dat harde werken eerst maar eens ontbijten.
Ook dit is niet echt zoals in de andere hotels maar het kan er mee door. Het is beter dan het eten van gisteravond.
Vandaag gaat de tocht naar de vulkaan Rincon de la Vieja en het nationale park dat er om heen zit. Dit beslaat ongeveer 184 vierkante kilometer en er is van alles te zien, volgens de brochure althans.
We komen er aan en al snel blijkt dat ook hier de portemonnee moet worden getrokken. We parkeren de auto en gaan naar het parkwachterskantoor. Daar staat een grote groep Amerikanen die uitleg krijgen over het park. Als ze het kaartje kopen blijkt dat ze ook een legitimatie moeten overleggen. En die hebben we niet bij ons. Wat nu. Het is maar twee kilometer terug maar de temperatuur is al aardig hoog en we willen gewoon naar binnen. We doen of we bij die groep horen en lopen snel via de zijuitgang naar buiten. We snellen naar een bospad en gaan zonder kaartje, want dat krijg je als je geen kaartje koopt, onze wandeling beginnen. We lopen een stuk door het bos en komen weer een apart soort mensen tegen. Allemaal mensen met minimaal twee camera's op de buik, een boekje in de hand, een landkaart en een statief. Ze lijken allemaal uit de zelfde mal te komen en hebben ook allemaal een soort van serieuze sacherijnige blik op het gezicht. Ook als we mensen onderweg inhalen kan er geen goedendag vanaf. Naar de top van de vulkaan is eigenlijk geen optie want dat is 45 kilometer en in de warmte zou dat voor ons misschien niet zo goed uitkomen. Ook heb je dan een gids nodig, maar als je al geen kaartje hebt wordt dat best lastig. We komen een bordje tegen waarop staat "Azufrales" wat zoveel betekend als hete bron. Daar gaan we heen. Het zou maar 6 kilometer verderop zijn. We beginnen met het pad in te slaan en voelen de warmte langzaam maar zeker oplopen.
Onderweg zien we eigenlijk geen beesten, behalve vlinders en vliegen. Wel zijn we nog gewaarschuwd voor een mug die hier zou zitten en zijn naam, vertaald in het Nederlands, is "grote mond". Deze mug heeft het voorzien op de regionen rond de ellebogen. Het is dus wel handig dat we ons insmeren met anti muggenspul.
Na een tijdje lopen over op en neergaande onverharde paden en soms alleen maar over rotsblokken komen we bij een beekje dat redelijk hard stroomt. We moeten naar de andere kant zien te komen via een hangbrug. Deze is gelukkig niet zo lang en hoog als die van een paar dagen geleden want hij ziet er minder onderhouden uit. Daarna weer een beek en deze is iets dieper. We gaan naar de overkant via een boomstam die van de ene kant naar de andere is gelegd en aan een kant vlak is gemaakt. Ook is er een touw boven gespannen zodat ook wij droog de overkant kunnen bereiken. We worden namelijk ook een dagje ouder en een misstap is zo gemaakt.
Vervolgens is het alleen maar jungle en af en toe een hagedis of vlinder die onze aandacht trekt tot er ineens spechten in de boom zitten. Ze zijn groter dan bij ons, maar ik ga ondertussen denken dat alles hier groter is (behalve het eten, haha).
Na weer en lange tijd te hebben gelopen kruisen we het pad van een jong Nederlands stel en zij hadden de verkeerde afslag genomen. We vragen of ze de "hotsprings" hebben gezien en het antwoord is nee. We geven de moed niet op en stappen dapper door. We zijn nu zeker een uur onderweg en het landschap verandert van jungle in een soort van vlakte waar wat lagere struiken staan met meer vinders en ongedierte. Er vliegen ook een soort van kleine bijtjes die niet weg te jagen zijn.
Gelukkig gaat het landschap hierna weer over in jungle en moeten we weer een stuk de berg op. De afdaling is een stuk makkelijker en we horen nu weer water stromen. We zijn nu zeker al een anderhalf uur onder weg een zijn wel toe aan een verfrissende duik. Na nog wat slingers in de weg komen we dan eindelijk bij een open plek aan waar een jongen (jaar of dertig) zich net aan het afdrogen is. Voor ons loopt een riviertje langs turquase poelen en het ruikt naar rotte eieren. Hier moet het zijn, zeg ik.
We vragen aan de jongen of het water lekker is en hij bevestigd dit. Cees gaat als eerste en gaat in korte broek, door het riviertje op weg naar de poelen. Hij slingert zijn been erin en vind de substantie tussen zijn tenen niet echt verfijnd. We wachten tot de jongen weg is en dan ga ik een gok wagen. Het water stinkt verschrikkelijk en ik besluit om niet in korte broek het water in te gaan en doe dit in mijn blootje. Als ik tot mijn knieën in het water van de met zwavel vermengde water sta voel ik een prikkelend gevoel in mijn kuiten. De zwavel lijkt ook wel vettig aan te voelen op de huid. Ik ga zitten en laat mij tot aan mijn nek toe in het water zakken. Mijn hele lijf is onder gedompeld en alles prikt. Het is een hele rare sensatie en eigenlijk is alleen de geur zeer onprettig.
Ondertussen wordt Cees aangevallen door de kleine bijtjes en als ik terug kom naar de kant denk ik dat ze mij te veel vinden stinken. We besluiten weer terug te gaan.
Op de terugweg zien we apen in de bomen zitten en ze slingeren er lustig op los. Cees probeert ze te lokken en slaat een paar kreten. Ik weet niet wat hij in apentaal gezegd heeft maar ineens komen er twee apen met een flinke vaart onze kant op. Cees vindt het maar niets en we lopen snel door om een eventuele confrontatie te mijden. Na weer heel lang lopen komen we bij het riviertje dat middels keien overgestoken dient te worden en veel zweetdruppels verder de boomstam waar we overheen zijn gekomen. We gaan de rest van het park in. Er zijn modderpoelen waaruit de modder in bubbels omhoog komt en volgens het bordje is de temperatuur een graad of 80. Ook hier is de geur van rotte eieren niet te harden. Ook zijn er nog poelen met zwavelhoudend water van een goede 100 graden en ook hier is de lucht bijna ondraaglijk. We gaan naar de uitgang want het is haast een uur of drie en we zijn moe en hebben honger.
Bij de uitgang aangekomen moeten we er erg in houden dat we geen kaartje hebben en dus ook onszelf niet kunnen afmelden. We wachten tot er een Amerikaans gezin het kantoortje ingaat en we lopen snel door naar de uitgang.
Terug bij het hotel komt er net een groep Nederlanders aan en ik dacht dat de Franse en Duitsers druk waren maar zij slaan alles. Gelukkig gaan we morgen weg. We gaan weer fijn een stukje rijden. 223 kilometer om precies te zijn. Op naar de nevelwouden en weg bij de brulkikkers want jeetje wat maken die 's nachts een herrie.