op naar het nevelwoud

Vandaag extra vroeg uit de veren, en wel met een bedoeling. We gaan het nationale park in, het wolkenbos. Een klein stukje van het hotel vandaan is de ingang en ook hier regent het. Het heeft heel de nacht geregend en dat is niet gebruikelijk voor de tijd van het jaar. In ieder geval is er nu minder stof op de weg, alles is nu modder. We nemen een gids mee om net wat meer te kunnen zien. Nog voor de tocht begint holt de gids naar buiten met een verrekijker. Er zit een vogel in de boom en we begrijpen niet goed waar alle herrie over gaat. Het blijkt te gaan om een quetzal. Het is een bedreigde vogelsoort en er zijn er nog maar een stuk of 300 van. Hij is groen met rood en er lijkt een soort van olieachtige gloed over zijn veren te liggen.
Ik krijg hem mooi voor de camera en ben benieuwd hoe het beeld er thuis uit ziet.
We gaan verder nadat de quetzal is doorgevlogen en vervolgen de toer door het woud. We krijgen uitleg over de verschillende planten die er groeien en hoe veel dingen met elkaar van elkaar afhankelijk zijn. Ook wordt er uitgelegd hoe het mogelijk is dat er soms tot twee ton aan extra gewicht aan epifyten en andere planten in één boom kunnen groeien.
Na een goed uurtje komen we weer in een stuk bos met een bekend geluid. Hier stroomt ergens water. Na een paar bochten zien we inderdaad een riviertje dat snel stroomt. Een stukje verder is een soort van vlonder en daar aangekomen zien we dat dit uitzicht geeft op een waterval. Dit is in deze tijd zeer uitzonderlijk maar daar het vannacht tien uur heeft geregend is er zo veel water gevallen dat er nu met flinke kracht veel water naar beneden komt.
We vervolgen onze weg en langzaam gaat het meer regenen. We gaan schuilen met een kop koffie en een stuk chocoladecake. Als dat op is gaan we op eigen gelegenheid verder en komen bij een kolibrietuin. Er hangen hier bakjes gevuld met suikerwater om de kolibrietjes te lokken en ze trappen er massaal in. Daar waar we eerst blij waren om er één te zien zitten we er nu tussenin. Links en recht horen we gezoem alsof er een grote hommel langs komt. De kleuren die verschillende soorten hebben zijn echt geweldig, groen, geel en kobalt blauw en allemaal met een metaalachtige gloed over de veren. Ze zijn echt heel klein en soms helemaal niet schuw.
Hier kun je urenlang naar kijken. Maar er moet nog meer ondernomen worden. We gaan naar de kikkervijver. daar Cees niet echt gesteld is op kikkers ben ik benieuwd hoe dit gaat verlopen. Ondertussen valt het water met bakken uit de hemel en zijn we blij dat de "kikkervijver" overdekt blijkt te zijn. Het is een hal met terraria gevuld met kikkers uit verschillende streken van Costa Rica. Omdat het nog licht is zien we merendeel van de kikkers in diepe rust. Voor Cees is dat een voordeel want dan kan hij wennen. Volgens de gids is het beter om na zessen terug te komen want dan is het donker en worden ze actiever. We gaan dus maar eerst een happie eten. We vinden een klein restaurantje en bestellen er ons avondeten. Kreeft en zeebaars. Niet slecht toch?
Zoals iedere avond hier is ook nu de zon onder in ongeveer 15 minuten. Gelijk begint het weer te stormen maar het blijft wel droog. We gaan terug naar de kikkervijver en mogen er nu zonder gids in en krijgen zaklampen mee. Het is een ware sport om de verschillende kikkers te vinden. Sommige zijn maar 2,5 centimeter groot. Alles komt, door het uitlichtwerk van Cees, goed op de film te staan. Moe na zo'n enerverende en activerende dag gaan we voldaan terug naar het hotel om morgen de weg weer te gaan vervolgen. We gaan naar Manuel Antonio, volgens de gids is het een openlucht diergaarde. Dat belooft wat.