het verhaal achter de derde dag

Vandaag laat opgestaan en de koffers ingepakt. We waren laat bij het ontbijt, een uur of negen, en dat was dat, weg uit San Jose. Wat een lelijke stad, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Op naar een shoppingmall om de laatste uurtjes door te brengen. Annie, de navigatie, is helemaal van slag en ze zal haar beste tijd wel gehad hebben. Op de weg is het druk en weer compleet onoverzichtelijk. Dit in combinatie met de verkeerde aanwijzingen die Annie geeft maakt het feest compleet. We gaan terug naar een duurder winkelcentrum om te kijken wat we thuis meer en beter hebben, want het is af en toe net of je een jaar of dertig terug in de tijd gaat hier. Cees vindt gelukkig schoenen en de vakantie is nu echt compleet voor hem, want je kan nooit te veel schoenen hebben, toch? Na ook nog een flinke clubsandwich en we kunnen er weer helemaal tegen.
Als we terug rijden naar het autoverhuur bedrijf komen we weer door allerlei tolpoortjes en het lijkt duurder om de tol te heffen dan dat het oplevert. We moeten omgerekend 15 tot 45 cent betalen.
Als we de auto inleveren komen we er achter dat de tank niet vol is maar er is gelukkig geen hond die daar op let.
Vanuit het verhuur bedrijf worden we naar het Vliegveld gebracht met een busje en dat w het dan. Nu ons nog een uur of drie vervelen op het vliegveld. O ja, de narigheid met de belastingen op het vliegveld hebben we ook nog. Je moet 28 dollar betalen om het land te mogen verlaten. Heeeeeeeel raar. Maar ja, zo zijn hier wel meerdere dingen raar.
Dan nog de laatste nabrander die ik jullie niet wil onthouden:

Het verhaal achter de derde dag,

We gaan dit pas vertellen bij thuiskomst om niemand ongerust te maken en we waren echt niet zo onvoorzichtig om gegrepen te woorden door een golf, want die zie je hier echt wel aankomen. Nee het echte verhaal is iets wat minder om mee te mogen maken.
Hieronder het verhaal zoals ik het op geschreven heb in de avond van de derde dag.

"Vandaag naar een natuurreservaat gegaan. We moesten een stuk lopen en er was weinig te beleven. We gingen door een stil pad met veel spinnen en blubber. Na ongeveer een uur was er nog steeds niets. We waren bezweet en stonden stil. Cees zij, ik zie iemand. Maar nu is die in de bosjes. Hij is gekleed in het zwart. Cees liep voor dus voor ik me omgedraaid had was er niets te zien. Het zou wel een beest zijn dacht ik. Er zit hier van alles. Na een minuut of tien wilde we roken en Cees zegt, ik zie ze weer, ze gaan weer de bossen in. Dit is raar. Weer zie ik niets. Dit herhaalt zich een paar keer maar tussendoor zie ik toeristen naar een boom kijken als ik achterom kijk. Vervolgens komen we na veel geploeter op een heuvel aan en Cees is als eerste boven. Ik zie ze weer, zicht hij. Ik kijk en zie weer niets. Nee joh, zeg ik nog nuchter, dat is niets. Ja echt, ik zie iedere keer iemand wegduiken, zicht Cees. We lopen een klein stukje verder en Cees besluit terug te gaan naar de heuveltop. RENNEN, ZE HEBBEN BIVAKMUTSEN EN MESSEN, zegt Cees. Dit klinkt heel ongeloofwaardig, maar gelijktijdig komt er iemand de heuvel over met een groot kapmes en een bivakmuts, de tweede volgt. Ik ren weg. Maar ik hoor dat Cees ondertussen is blijven staan en moet gaan liggen op de grond. Ik loop terug en ook tegen mij wordt geschreeuwd dat ik moet gaan liggen op de grond. We moeten onze handen op onze rug doen en mogen niet kijken en vervolgens slaan ze op takken en de grond met de messen. De kleinste met een brede kaak en platte neus heeft een agressieve toon in zijn stem en lijkt onzeker en gaat steeds harder schreeuwen. Ik hoor dat Cees moet gaan liggen op zijn buik en hij vraagt naar onze namen. Op dat moment schiet er een stuk van de oorlog in Afghanistan door mijn hoofd met messen (jullie allemaal wel bekend). Het wordt een beetje blanco in mijn hoofd en ben bang dat Cees wat overkomt want hij ligt meer in de richting van de kleine gedrongen man met grote mond. Ik ben bang dat als ik me niet aan de commando's hou er als eerste bij Cees klappen zullen vallen, en wat doe je tegen messen van een centimeter of 40. We moeten al het geld afgeven en de rugtassen. We hebben die dag alles uit gewoonte mee genomen dus alle dollars en colonnes. De passen van de bank en creditcards worden terug gegooid en er wordt gezegd dat ze daar niets aan hebben. Ook de paspoorten worden terug gegooid. Er loopt een mier voor mijn gezicht, dat in de modder ligt, en ik schrik. Ik kijk op en er wordt weer gebruld dat ik niet mag kijken. Het blijkt niet genoeg en we worden allebei gevisiteerd op nog meer. Cees moet zijn broek uit doen en mijn schoenen werden afgedaan.
Al die tijd werd er geschreeuwd naar ons dat we moesten liggen en niet mochten kijken. Ook werden wij betast om te zoeken of we nog meer bij ons hadden en vonden de sigaretten en iPhone's en portemonnee's en koptelefoon van mijn telefoon.
Vervolgens, na wat een kwartier leek te duren werden we gesommeerd om niet te kijken terwijl zij er vandoor gingen. Ze hadden een rugzak van ons meegenomen waar ze de spullen in gedaan hadden en de bankpassen en paspoorten lagen verspreid over de grond. Cees was in zwembroek en ik op blote voeten. We hebben in de modder gelegen en zien er niet uit. Verbazingwekkend kalm, waarschijnlijk een shock, kijken we elkaar aan. We verzamelen de spullen welke door het gras liggen in de fototas, welke waarschijnlijk te klein was om mee te nemen, en beginnen verdoofd terug te lopen. Langzaam komt het gesprek op gang en we hebben allebei het gevoel alsof het een film was. Het is heel onwerkelijk en elke keer komt het beeld terug van de eerste man die met bivakmuts en getrokken mest over de heuvel komt."

Voor een ieder die dit leest en reistips wil hebben voor Costa Rica neem niet te veel mee. Ga alleen een park in als er meerdere mensen in lopen en ga niet op eigen gelegenheid de omgeving ontdekken. Als er geen andere in de buurt zijn maakt je dit een makkelijke prooi. Als de zon onder is wees dan extra voorzichtig. Er zijn niet voor niets veel privebewakers en hekken om de hotels. Het is een mooi land maar hou je wel aan de regels en speel het safe!